Дали некогаш сте се запрашале зошто жените кои имаат жолта коса ги нарекуваме „плавуши“? Тоа не е случајно! Зад оваа лингвистичка конфузија се крие возбудлива приказна.
Прво и основно, треба да знаете дека свесноста за боите, како и нивното именување се менувале низ историјата. Некои нијанси кои се вообичаени денес не постоеле во минатото или, ако постоеле, немало посебен збор за нив.
Ова е токму одговорот на прашањето – зошто жолтата и денес се нарекува сина.
Во нашиот јазик, нијансирањето на боите беше „грубо“ во минатото, па во основа тие беа поделени на темни или светли, досадни или сјајни. Така, во старословенскиот јазик зборот „сино“ опишувал сè што припаѓа на полесниот спектар на бои. Значи, и бледо/светло, но и она што денес го нарекуваме златно/жолто. Сето тоа беше сино, па затоа човекот со светла коса го нарекуваа „син“.
Напротив, за она што денес го нарекуваме „сино“ се користеле придавките „синџи“ или „модар“.
Траги од тоа останале во народните песни, во кои и денес може да се прочитаат описи како „сино море“, „сино небо“ или, обратно, како „житните полиња во далечината помодрени…“
Со текот на времето, имаше делумна замена – сината/сината стана сина, а зборот „жолт“ влезе во употреба, иако првобитното значење на зборот „сино“ не беше изгубено. Така остана двојник до денес.
Нашиот јазик не е единствениот во кој опстојува оваа „нелогика“. На полски, термините „żółty“ (жолта) и „płowy“ (русокоса) се користат и за лице со светла кожа/жолта коса. Португалците велат „loira“ (русокоса) за жена со светло жолта коса, додека Шпанците имаат поинаков „проблем“ – велат „rubio“ за русокоса, што во буквален превод денес би значело „црвено“.
