Пишува Фатмир Битиќи, вицепремиер за економски прашања
За време на овие магловити денови во Скопје, кои делуваат стерилизирачки за било какви промислувања кои се поврзани со развојот на државата, а посебно за борбата против корупцијата, бистри државнички провиденија и идеи ни дојдоа од ветровитата Будимпешта. „Гласот“ на минатото знае да прозвучи носталгично и да не потсети, со романтичарски призвук, на она што е позади нас, како нешто од кое нашето искуство, неправедено, не отргнува и не заведува на погрешни политички патеки, поплочени со криминал и корупција вели Битиќи.
Се огласи големиот државотворец, кој својот политички комфор, во кој уживаше од 2006, во 2016 година мораше да го напушти. Од двегодишната некомфорна зона избега во 2018 година, кога во еден ноемвриски ден излезот од сивилото на македонската „политичка магла“ го пронајде во автомобилски гепек.
Грижите за маглата во скопската котлина и откажувањето на летови од аеродромот во Петровец го разбудија од „интелектуалниот сон“, се огласи со наслов кој претендира да ја растера маглата од главите на граѓаните на Македонија, оние кои останаа во неа, и да даде одговор на тоа зошто се одложуваат авионските летови од Скопје, но не и на тоа зошто мораше да ја напушти својата возљубена татковина.
Останува непознато дали поранешниот премиер, во меѓувреме, завршил обука за контролор за летање или не, но насловот на неговото Фејсбук писание гласи „Не се одложуваат авионските летови заради маглата, туку заради криминалците во власта. Еве зошто!“.
Уважувајќи и признавајќи го неговото искуство околу тоа што значи криминал во власта, нашиот поранешен премиер претендира на глорификации на некакви, нему познати, успеси, чии траектори се разидуваат од тоа што значи развој и унапредување на една држава ослободена од корупција и националистички наративи.
Потсетувајќи на неговата посветеност на развојот и уверен во благодетот на неговата идеја за карго аеродром помеѓу Св.Николе и Штип, тој открива дека опстојувал во своето противење на препораките на меѓународните консултант и потенцијалните концесионери, дека тој проект нема да биде успешен. Во прво лице, „објаснува“ за тоа како ги изложувал своите развојни визии за овој аеродром, кој, според неговите проекции, би требало да прерасне во главен во државата.
Нашиот поранешен премиер „објаснил“ и дека „ во меѓувреме планираме изградба на автопат од главниот град кон Штип со што патот од Скопје до новиот аеродром би бил за околу 25 мин. возење што не е многу повеќе од сега до аеродромот до Петровец“.
Секако, во своето владеење тој не беше осамен, со својата тајфа „објаснувале“ дека концесија се дава на 20 години и дека сакале преместување на аеродромот од Петровец во Овчеполието, врз основа на некои проценки на поранешната Југословенска народна армија.
Незнам дали временската проценката од 25 минути од Скопје до нереализираниот карго аеродром, е направена врз основа на вкалкулирање на неусогласените косини на автопатотот со проектната документација за неговата изведба или не. Дали претпоставената брзина е во согласност со услови кога има врнежи и магла, како и одрони на оваа патна делница.
Во атмосферскиот магловит контекст на негово писание, се препознава една иронија која се развива до своите крајни граници. Додека Груевски ламентира за неизградениот карго аеродром во Овчеполието, како една ускратена шанса на авионите кои требаше деновиве наместо во Петровец да слетуваат на замислениот карго аеродром, и оваа македонска котлина тоне во магла.
Во оваа историско натегање помеѓу ветрот и маглата, Груевски успева да ја пронајде синергијата, заедничката врзивна точка помеѓу овие две крајно спротивставени метеоролошки појави и да промовира “ветер и магла“, или како што вели тој: „Но, владата одлучи долгорочниот државен и народен интерес да го стави пред краткорочниот.“
А како се ставаше државниот интерес пред краткорочниот во времето за кое македонската економија „тагува“?
Во своето писание не ја потсетува јавноста за тоа како „објаснувал“ или како „објаснувале“ во преговорите со „пројателите-кинези“ за изградбата на двата автопата – Миладиновци – Штип и Кичево – Охрид.
Еве како Груевски(НГ) и Јанакиевски(МЈ), за клучни инфраструктурни проекти, се спремаа за „објаснувања“ :
НГ: Миле што правиш?
МЈ: Добро, кај Кире сме на гости.
…
НГ: А така. За ова ти колку предлагаш?
МЈ: 5 на целото.
НГ: Што 5 на целото?
МЈ: 5%.
НГ: Не, не у точен износ колку?
МЈ: Па сега зависи колку ќе биде, помеѓу 15 и 18.
НГ: Ти како, како процент збореше таму или како бројка точна?
МЈ: Па…тие го спомнаа тоа, и генерално си е океј вака тоа. 5 на тоа што ќе помине. Тоа зависи од понудата, ама помеѓу 15 и 18 би се движело, согласно некои проекции колку би понудиле.
НГ: Ќе ти прифатат толку?
МЈ: Ако му кажиме ќе прифатат, да, не е тоа ништо. И на другото е толку.
НГ: Да не е многу бе, а? Да не се претера, претера новинарството.
МЈ: Еве ја одев по некоја аналогија од претходното, и…и тие спомнаа во една прилика така. А, три е… три е онака коректно.
НГ: Мхм. Пробај со 15 да видиме како ќе ти реагираат, па ајде, јави се.
МЈ: Океј.
НГ: Ајде.
Ова е аналогијата по која Груевски и неговите соработници со години се водеа во своите идеи и визии за инфраструктурниот и економски развој на државата, Се друго е „ветер и магла“.
Превземено од 24инфо.мк
