ОЛЕГ УСАТЕНКО
Рускиот режим на путин се состои од тотален терор и уништување на секоја реална или замислена т.н. „руска опозиција“.
Самата суштина на моќта на путин е изградена врз вистински терор против сите неистомисленици, па дури и оние кои имаат само „забележлив сомнеж“ за „легитимноста“ и „бесконечноста“ на моќта на путин. Притоа, споменатиот терор постојано се маскира со „антитерористички“ и други репресивни мерки против руските граѓани, вклучително и под стандардните пароли за борба против „тероризмот“, „екстремизмот“ и „странските агенти“. Примери од овој тип се геноцидот во Чеченија, уништувањето на бројни руски политички противници како во русија, така и во странство.
Со почетокот на вооружената агресија од големи размери против Украина, споменатиот репресивен процес, како резултат на растечкиот бојкот на цивилизираниот Запад, почна забележливо да се засилува во насока на „идеалниот модел“ – диктатура дури не и како еден авторитарен политички систем во Народна Република Кина, туку како „концентрираниот“ тоталитаризам во Северна Кореја, каде што диктаторот владее во однос на сопствениот народ со неограничена моќ, обесправување на „народните маси“, локалните „политичари“ и службениците „блиски на власта“. Покрај тоа, Северна Кореја стана најблискиот „партнер“ на рускиот режим, кој дури ѝ испорачува ракетно оружје на „пријателската“ рф.
Датумот на приближувањето на т.н. „претседателски избори“ во рф на 15-17 март 2024 година само ја зајакна блискоста на рф кон „партнерските“ тоталитарни земји како што се Северна Кореја, Иран и, само оддалеку, авторитарната Народна Република Кина. Дури и постоењето на руската „декоративна опозиција“ многу го плаши и загрижува путин и неговите најблиски соучесници-злосторници, кои целосно се „слеаја со власта“ во изминатата деценија. Во овие услови, кремљ реши конечно да ја „зачисти“ т.н. руска „опозиција“ по принципот „за секој случај“ и за „загарантиран успех на реизборот на путин“.
Шокираноста на западната елита по „отстранувањето“ на Алексеј Навални сведочи за тоа дека Западот постепено почна да ја разбира тоталитарната природа, неспособноста за преговарање и опасноста од режимот на путин во контекст на нивните надежи и планови.
Жестоката казна, нехуманите услови на притвор и, конечно, смртта на Алексеј Навални во рускиот затворски логор, јасно ги уништија надежите на некои западни политичари во врска со промената на политичкиот вектор на рускиот режим во насока на „цивилизираност“, вклучително и по пат на политичкиот процес на реизбор на владата и придружното веројатно „смирување“ на сметка на националните интереси, суверенитет и територијалниот интегритет на Украина.
За крајно негативната реакција на Западот на трагичната судбина на О. Навални сведочат бројните јавни изјави на влијателни лидери на западните земји и организации во однос на реагирање на злосторството на кремљ. Меѓу другите, соодветно тешки изјави дадоа претседателот на САД Џо Бајден, потпретседателката на САД Камала Харис, премиерот на Велика Британија Риши Сунак, канцеларот на Германија Олаф Шолц, генералниот секретар на НАТО Јенс Столтенберг и други влијателни лидери и политичари.
Карактеристичната реакција на режимот на путин на веста за трагичната смрт на Алексеј Навални – ширење на дезинформации, контра „обвинување“ на САД, другите западни земји, па дури и Украина, ограничувања на коментирањето и одбележувањето на овој настан во рф, сведочат за цинизмот, „психичката нестабилност“, ароганцијата и намерното налагање на режимот на путин на жестока конфронтација со Западот, што ѝ се заканува на Украина со нова ескалација на вооружената агресија од големи размери на рф во различни насоки.
Затоа, треба максимално да се консолидира помошта од Западот за Украина во врска со конечната ориентација на рф кон тоталитаризмот, „рашизмот“ и антидемократскиот сојуз со диктаторските режими како што се Северна Кореја и Иран.
Текстот е личен став на Авторот.
