ЕВГЕНИЈ ДАЈНОВ
Се ближи уште една Олимпијада и вообичаеното прашање е во главата на Владимир Путин: кого да нападне овој пат, додека светот е фокусиран на натпреварите во Париз?
За време на Летните олимписки игри 2008 година, руската армија ја нападна Грузија. Набргу по Зимските олимписки игри 2014 година, московската чизма зачекори во Источна Украина и Крим. И веднаш по завршувањето на Зимските олимписки игри 2022 година, руската армија започна целосна војна со цел конечно да ги уништи Украина и украинската нација.
КОЈ Е СЛЕДЕН ОВА ЛЕТО? Тоа нема да биде членка на НАТО, која засега ги исклучува балтичките републики, Полска, Романија и Бугарија. Ерменија е во кома и нема потреба да се форсираат работите таму. Тоа би можело да го преземе некоја поранешна советска република што завршува на -стан, но тоа е малку веројатно, со оглед на тоа што Турција е зад повеќето од нив, а Кина е зад Казахстан.
Се чини дека целта ќе биде Грузија и овој пат. Веќе има повторување на сценариото „Јанукович“ спроведено во Украина во зимата 2014 година.
Да се потсетиме. Во 2010 година, Украина потпиша договор со ЕУ за предвремено членство. Меѓутоа, кога стана збор за конечното потпишување на почетокот на преговорите, на 21 ноември 2013 година, прорускиот претседател Јанукович најави дека нема да потпише ништо од тоа. Напротив, тој ќе преземе чекори да биде вклучен во Евроазиската унија, тогаш создадена под покровителство на Москва. Она што следеше беше национално украинско востание, кое стана познато како Евромајдан. Јанукович побегна во Русија, а на крајот на април 2014 година „зелените луѓе“ – руски воени единици без знаци за идентификација – ја нападнаа Украина. Зимските олимписки игри во Сочи завршија на 23 февруари.
Карактеристично за оваа ситуација е непромисленото однесување на Јанукович, кој цело време се однесува со намерна и сè поголема ароганција, чија цел е да предизвика бунт за него да го задуши. И на тој начин на Украинците им ја прекина европската аспирација за 10-15 години. На крајот Украинците се покажаа посилни, но дадоа повеќе од 100 жртви.
КАКО ГРУЗИЈА ЛИЧИ НА УКРАИНА Точно истото сценарио во моментов се одвива во Грузија. Амбицијата на земјата да стане членка на ЕУ е толку силна што е запишана во Уставот; над 80 отсто од Грузијците го поддржуваат ова членство. Меѓутоа, земјата ја води руска агентура која нема намера да го следи курсот кон Европа. Напротив, амбицијата – како во времето на Јанукович – е Грузија да го врати статусот на вазал на Москва.
Провокацијата овој пат не доаѓа од директно свртување кон Евроазиската унија, туку од воведувањето на Закон за странски агенти во парламентот. Тоа е копија на тоа руско законодавство што се користи за да се уништи секое несогласување.
Првично, власта беше исплашена од протестите и го повлече законот. Сепак, тој потоа повторно го увезе, во порадикална верзија – заменувајќи го терминот „странски агент“ со „агент на странска држава“. Такви „агенти“ се сите организации, првенствено невладини организации и медиуми, кои добиваат западно финансирање, вкл. од претпристапните фондови на ЕУ. На овој начин властите во Грузија де факто ја прогласуваат ЕУ за збир на „странски земји“. Очигледно е дека чекорот кон формулацијата на Путин „непријателски земји“ не е воопшто голем.
Следеа тринеделни протести во главниот град Тбилиси. Луѓето одбиваат да ги напуштат улиците и плоштадите додека парламентарците продолжуваат да го гласаат својот закон (во Грузија имаат не два, туку три гласа за секој закон). Состојбата постојано ескалира поради постапките и реториката на властите. Целта е, очигледно, како и кај Јанукович: да се предизвика востание што треба да биде задушено.
Овој пат, сепак, Путин најверојатно нема да ги остави работите во рацете на неговите локални агенти. Меѓутоа, во 2014 година, Јанукович не успеа да се справи со Украинците и, и покрај последователната руска инвазија, земјата остро се изјасни како „прозападна“. Овој пат Путин најверојатно ќе игра на сигурно. Во моментот кога ќе се разгори ситуацијата во Грузија, тој ќе може да ја доведе својата војска, најверојатно „одговарајќи“ (како во случајот со Унгарија во 1956 година и Чехословачка во 1968 година) на „барањето на владата за братска помош против странски агенти и западни провокации“.
Ова е веројатното сценарио. Знаејќи го темпераментот на Путин, тоа е сосема можно. Толку е можно што вистинското прашање е:дали Путин ќе има трпение да чека до Олимпијадата во Париз, која не започнува до 26 јули?
Преземено од ГЛОБУС МАГАЗИН
