Над 100.000 луѓе се очекува да присуствуваат на одбележувањето на 30-годишнината од геноцидот во Сребреница, извршен од српските сили во јули 1995 година. Во рамки на комеморацијата ќе бидат погребани уште пет новоидентификувани жртви. Ќе се одржи и традиционалниот „Марш на мирот“, јавува БГНЕС, пренесува Трибуна.
Во почетокот на 90-тите години, поранешниот југословенски диктатор Слободан Милошевиќ, чиј министер за пропаганда беше денешниот српски претседател Александар Вучиќ, започна разорни војни во Хрватска, Босна и Херцеговина и Косово. Стотици илјади луѓе беа протерани од своите домови.
Во јули 1995 година, за само неколку дена, над 8.000 бошњачки мажи и момчиња беа убиени од српските сили кои ја презедоа Сребреница. Градот формално беше „безбедна зона“ под заштита на Обединетите нации, чувана од холандски мировници.
На 23 мај 2024 година, Генералното собрание на ОН усвои резолуција со која 11 јули се прогласува за Меѓународен ден на сеќавање на жртвите од геноцидот во Сребреница. Резолуцијата беше предложена од Германија и Руанда, а коавтор беше и Бугарија.
За време на војната во Босна и Херцеговина (1992–1995), десетици илјади бошњаци од околните села и градови, бегајќи од нападите на босанско-српските сили, побараа засолниште во Сребреница. Три години градот беше под опсада, постојано гранатиран, а хуманитарната помош беше блокирана. Луѓето спиеја во ходници, во автомобили, или под отворено небо, каде зиме температурите паѓаа до -25 °C.
Во април 1993 година, Советот за безбедност на ОН ја донесе Резолуцијата 819 со која Сребреница стана „безбедна зона“. Но, на 11 јули 1995 година, силите на босанските срби предводени од генерал Ратко Младиќ го презедоа градот. Десетици илјади бегалци избегаа кон базата на ОН во Поточари. Мировниците се повлекоа во базата со илјадници цивили, најмногу жени и деца.
Младиќ им вети на жителите дека ќе бидат поштедени ако се предадат, говорејќи: „Алах не може да ве спаси, но Младиќ може“. Набргу почнало убивањето на мажите и момчињата, чии тела беа фрлани во масовни гробници. Подоцна, за да ги сокријат трагите, српските сили ги откопуваа и повторно закопуваа телата, поради што денес коските на многу жртви се пронаоѓаат километри една од друга.
