Мотивационите говорници се најчесто личности кон кои животот не бил баш милосрден. Нашата денешна соговорничка не е мотивационен говорник, но преку личниот пример, начинот на кој живее, насмевката којa секогаш е присутна на нејзиниот ведар лик, и тоа како влијае мотивирачки. Бидејќи, и покрај нејзината дијагноза, Маја Велкова чекори само напред.
Се родила како здраво бебе, без никакви проблеми. На возраст од три и пол години здравствената состојба на Маја почнала да се менува. Нејзината болест не била откриена на време за да може да се спречи и да се лекува. Било премногу доцна откако веќе била поставена дијагнозата – јувенилен ревматиден артрит, бидејќи болеста ги нападнала сите зглобови, кои почнале да се искривуваат и вкочануваат, а имала само шест и пол години, и Маја не можела да оди.
– Детството ми беше поинакво, за разлика од сите деца во училиштето, но никогаш не ме запоставија, ми помагаа, ме сакаа како сите во класот и кога се оперирав ми носеа дома тетратки со материјалот што учеле дента, за да не изостанувам со материјалот. Не можам да се пожалам ниту на мојот клас, ниту од мојата генерација. Мајка ми беше таа која беше со мене цело време насекаде, па и на секоја екскурзија и патување. На 11 години ме оперираа и кратко време потоа почнав повторно да одам со патерици. Имаше и други оперативни зафати, но за среќа, бев повторно самостојна. Можев сама да одам во училиште, да излегувам со другарките од средно, кои исто така ме прифатија нормално и многу се грижеа за мене, особено другар ми Бојан, кој четири години ми го носеше ранецот од училница во училница, се присетува Маја Велкова.
На 18 години, таа го запознала нејзиниот сопруг Бобан, со кого се заедно речиси 20 години, за кого Маја вели дека е нејзин животен сопатник, нејзина среќа и најголемата поддршка. Нивната љубов ја крунисале со нивните две дечиња, Марја (16 години) и Стефан (6 години). За бременоста Маја раскажува:
– Кога останав бремена сè беше во ред, иако една од докторките бараше да абортирам, затоа што претпоставуваше дека бебето ќе се родело со аномалии, заради мојата болест, што не беше докажано. Не верувавме во тоа, и решивме да продолжам со бременоста. И така, се роди мојата прва среќа, здраво нормално бебе. После две години откако се породив, почнаа болките, тешкотии и замор во одењето поради што морав да се оперирам. Ми вградија вештачки колк, наредната година уште еден, а кратко време потоа морав да го оперирам и коленото за болките да ги снема. Иако беше мачен период помина, добро. Не планирав друго дете сè додека еден ден ќерката ми побара да има братче или сестричка за да не била сама. Ми рече: „Мамо, ти само роди ми, а јас ќе ти носам јадење во кревет и само лежи да не се мачиш, јас сè ќе правам“, имаше само девет год. Не можам да го опишам тоа чувство. И така се роди Стефан, нејзиното братче, кое си го сака најмногу. Бременоста помина во најдобар ред, а и двајцата ги родив со царски ред.
Во одгледувањето на бебето, Маја најголемата поддршка ја имала од нејзиниот сопруг, ноќните станувања, бањањето, потоа носењето во градинка, па на училиште и сите останати активности после часовите. Нејзините родители, особено мајката на Маја, секој ден била кај нив.
– Малку е да се каже благодарам. Тука беше и мојата сестра Ивана, која работеше заедно со мене, таа ми помагаше секојдневно во текот на работниот ден, ќерката ми ја враќаше од градинка/училиште. Да не биде неблагодарно, ќе ги спомнам и моите вработени, кои исто така помагаа и заедно со нив бевме како едно мало семејство – вели Маја.
Што се однесува до образованието, Маја завршила средно ПТТ техничар, иако нејзината желба била сосема поинаква. Училиштето „Светот на убавината“ не било достапно за лица со посебни потреби, но тоа не претставувало пречка Маја да се едуцира и понатаму, всушност тоа го прави и ден денес. Како лице со посебни потреби, ѝ било многу тешко да најде работа.
– Во 2006 година го отворив мојот прв салон за убавина во Скопје, во Кисела Вода, Фризерско-козметички салон „Ред Мари“, работев третмани на лице, нокти, шминка и надградба на трепки. Можеби бев и единствената жена со посебни потреби во Македонија која менаџираше салон и со таа дијагноза работеше. Да бидам искрена, на почеток се плашев како ќе бидам прифатена од самите клиенти, како тие ќе гледаат на мојата работа, но за среќа имав голема поддршка oд нив, редовни клиенти, кои до ден денес ми се пријатели, секако и фирмите со кои соработував. Но, за жал, имаше и такви кои не веруваа во мојата работа, имаше чудни погледи и прашања од типот: „Ти ќе ме шминкаш? Кој ќе ми прави третман, ти ли?“ Подсмев дури имаше и од таквите кои едноставно си заминуваа без некаков изговор. Но, не се лутев, туку ги жалев што не се едуцирани. Токму овие луѓе ми даваа поголема моќ да им докажам и покажам дека и лицата со посебни потреби се исти како сите луѓе, дека и тие треба да се прифатени од општеството. Продолжував со гордо крената глава и заедно со мојот тим успешно работевме 11 години. Да бидеш со оваа дијагноза со секојдневни болки, тешкотии и предизвици, а да бидеш мајка и сопственик на салон, не беше лесно. Но си ја сакам мојата работа. Работните обврски прават да заборавиш на болките, едноставно дека постоиш и дека си способен (корисен), дека си жив.
Потоа одлучиле со семејствотото да се преселат во Лондон, бидејќи, како што вели Маја, во Македонија не гледала голем просперитет, не само од финансиски аспект, туку и за нејзината здравствена состојба. Кај нас, движењата низ градот биле ограничени и секогаш зависела од тоа некој да ја носи и враќа, зошто не можела да користи градски превоз. Исто така, и влезовите во институците, па и некои од болниците, не биле пристапни, или пак, имале рампи што се само за гледање, раскажува Маја и додава:
– Овде во Лондон секаде е пристапно, можам сама и во метро и во автобус. Овде лицата со посебни потреби имаат права што се почитуваат и не те загледуваат како да си марсовец. Здраството е бесплатно, не плаќам за прегледи, терапии и лекарства, за разлика од Македонија. Најмногу сакав моите деца да се образуваат тука, секако и јас да се надоградам и да продолжам со бизнисот овде, како што и направив. Тука нема врски, нема пријатели и си тече нормално. Освен што продолжив со мојата работа, од неодамна, јас и мојата сестра Јасмина ја создадовме нашата академија „Majestic Beauty & Nail Academy“. Со огромно задоволство, можам да се пофалам дека сме официјални претставници за Велика Британија на германскиот бренд „Nail2000“. Исто така, го промовиравме и нашиот бренд „Мајestic tools“ – професионални алатки за нокти. Имаме акредитирани тренинг и онлајн-курсеви. И не застануваме тука, продолжуваме со нови идеи и предизвици.
Маја е целосно искрена и вели дека, иако си ја сака татковината, не може да каже дека ѝ недостасува, напротив, жали што многу порано не си заминала. Единствено, ѝ недостасуваат нејзините родители и најмалата сестра Ивана. Вели дека ниту има, ниту сака да има причина за да се врати во Македонија. Во Лондон се веќе пет години, а Маја тврди дека таму постигнале многу повеќе отколку што би можеле во Македонија за време од 10 години.
Својата ќерка, Маја и Боби ја воспитале на нејзината состојба да гледа нормално, да ги прифати така и другите деца кои се со посебни потреби. На тој пат им било тешко, имало погледи кога Маја ќе се појавела во училиштето, и од родители и од деца, но тие не обрнувале внимание. На непријатните прашања, Марија секогаш одговарала паметно, а сега го учи и нејзиниот брат, кој секако има прашања зошто мама оди со штаки, зошто ја боли ногата и така натаму.
За крај, ова е советот од Маја за сите жени што се соочуваат со проблем сличен на нејзиниот, па и генерално, за секоја жена која чувствува каква било слабост, недостаток:
– Кога болките не можат да исчезнат, треба да се научите да живеете со нив. Болката е привремена, откажувањето трае вечно. И скршените боички бојат. Поставете си цели за кои ќе се борите да ги исполните во текот на животот. Не се откажувајте, ништо не е лесно, но без борба – нема победа. Со гордо исправена глава, верувајте во себе и не дозволувајте никој да ви стои на патот, особено негативни луѓе околу вас. Ако се фокусирате на проблемите – ќе имате повеќе проблеми, но ако се фокусирате на можностите – ќе имате повеќе можности. Мојата приказна е долга, но почнете да ја пишувате вашата.
Е, па, драги наши, следниот пат кога ќе ве „фркне“ главата поради скршен нокт, ве молам, сетете се на Маја.
