Американското Министерство за финансии неодамна воведе санкции против шефот на српското разузнавање, Александар Вулин, поради неговата вмешаност во „транснационален организиран криминал, илегални операции со дрога и злоупотреба на јавна функција“. Санкциите, исто така, истакнаа дека Вулин „ги користел своите јавни позиции за да ја поддржи Русија, олеснувајќи ги нејзините злонамерни активности кои ја поткопуваат безбедноста и стабилноста на Западен Балкан и ѝ даваат на Русија платформа да го прошири своето влијание во регионот“.
Овој потег беше широко поздравен од регионалните набљудувачи, меѓу кои Вулин долго време беше исмејуван поради неговите ултра-националистички ставови. Најзначајна од нив е неговата експлицитна промоција на таканаречената идеја „српски свет“, која предвидува формално обединување на сите области со српско мнозинство на Западен Балкан со Србија, за да се создаде верзија на она што беше познато во времето на Милошевиќ како „Голема Србија“.
Но, помалку од две недели откако Вулин беше санкциониран на 11 јули, САД презедоа акција што изгледа директно контрадикторна: завршување на испораката на 66 лесни оклопни возила Humvees на српската војска, со планирана испорака на уште 52 пред крајот на годината. Иако Humvees се едвај одлучувачка технологија на бојното поле, контрастот помеѓу двата настани беше впечатлив. За жал, ова е дел од конфузната политика на САД кон Србија. Целата регионална политика на администрацијата на Бајден, фокусирана на Србија, беше, како што претходно забележав, хаос.
За да се разбере овој најнов пресврт, важно е да се разбере кој е Вулин и колку тесно е поврзан со силниот човек, претседателот на државата, Александар Вучиќ. Исто како Вучиќ, Вулин беше дел од „следната генерација“ млади српски националисти кои Милошевиќ ги регрутираше во неговиот режим во пресрет на неговото соборување во октомври 2000 година, по една деценија војна и серија нечесни избори. Вучиќ беше министер за пропаганда во последниот кабинет на Милошевиќ и ги помина 1990-тите како водечки член на крајнодесничарската Српска радикална партија. Од своја страна, Вулин помина голем дел од истиот период како водач на младинското крило на југословенската левица, фронт на влијателната сопруга на Милошевиќ, Мирјана Марковиќ.
По падот на Милошевиќ и привременото издигнување на умерен, демократски режим, и Вучиќ и Вулин беа префрлени во политичката пустош во 2000-тите. Тие продолжија да поддржуваат мешавина од српски националистички каузи, вклучително и фалење на осудените воени злосторници како Ратко Младиќ и Радован Караџиќ, додека останаа бескомпромисни во нивната посветеност на нивниот поранешен шеф и неговите постјугословенски освојувачки војни во Словенија, Хрватска, Босна и Косово. .
Новата стара гарда
Во 2012 година, националистичката десница се врати на власт во Србија, а Вучиќ и Вулин ја предводат новата стара гарда. Вучиќ брзо се појави како архитект на нивното колективно враќање, додека под негово водство Вулин имаше низа влијателни функции. До крајот на деценијата, Вучиќ се пресели од премиерската на претседателската фотелја, додека Вулин беше назначен за министер за одбрана, потоа за министер за внатрешни работи (т.е. шеф на националната полиција) и на крајот за директор на Агенцијата за безбедност и разузнавање ( БИА).
Скромните демократски придобивки Србија ги постигна во деценијата откако Милошевиќ брзо испари под Вучиќ. Тој вешто ги искористи последователните предвремени избори кои ја исцрпија енергијата и ресурсите на режимските критичари за да ја уништи опозицијата во земјата. Помеѓу 2012 и 2022 година, Србија одржа пет парламентарни и три претседателски избори. Во сите нив доминираа Вучиќ и неговата нова Прогресивна партија и нивните неколку коалициски партнери, предводени од поранешните апаратчици на Милошевиќ, вклучувајќи го и Движењето на социјалистите на Вулин.
(Целиот напис прочитајте го во БГНЕС)
