Случајот на Ериксен е еден во низата од неколку крајно тажни моменти во историјата на спортот, од кои некои, за жал, завршија трагично.
Кристијан Ериксен колабираше пред крајот на првото полувреме од натпреварот во групата 1 од 1.коло помеѓу Данска и Финска, кој потоа беше прекинат.
Во застрашувачките сцени, данскиот репрезентативец се тетеравеше, а потоа падна со лицето на тревникот и остана да лежи неподвижен. Неговите соиграчи дојдоа на помош, а веднаш дојде и лекарската служба, која го оживеа данскиот капитен за неколку минути.
Играчите на двата тима во шок и солзи гледаа што се случува, а данската репрезентација го опколи Ериксен со своите тела за камерите да не можат да го забележат неговото драматично заживување. Неполн час подоцна, УЕФА потврди дека Ериксен е во болница и дека неговата состојба е стабилна.
Случајот со Ериксен е еден во низата од неколку крајно тажни моменти во историјата на спортот, од кои некои, за жал, завршија трагично.
Во 1977 година, на натпревар од Серија А помеѓу Перуџа и Јувентус, Ренато Кури пропадна од срцев удар и почина. Стадионот Перуџа и денес го носи неговото име. Дванаесет години подоцна, на квалификациски натпревар помеѓу Нигерија и Ангола, нигерискиот играч Самуел Оквараџи почина на ист начин.
Во поновата историја, светот е шокиран од смртта на Марк-Вивиен Фо, кој трагично почина во јуни 2003 година. Камерун и Колумбија го одиграа Купот на конфедерациите, а Фо колабираше во 72-та минута од чист мир во центарот. Тој бил реанимиран 45 минути и, иако бил во свесна состојба кога пристигнал во болницата, Фое починал на 28-годишна возраст.
Само една година подоцна, фудбалот го загуби и напаѓачот на Бенфика, Миклош Фехер. Унгарецот доби жолт картон во надоместокот на судијата и потоа се влечка и колабираше. Неговиот соиграч Томо Шокота најпрво му помогна, а медицинскиот тим пристигна дури по 10 минути. Фехер бил префрлен во болницата, каде починал, а Бенфика засекогаш се пензиониралa од бројот 29. Тој имал само 24 години.
Бразилскиот стопер Сао Каетана Сергињо почина на теренот на мечот против Сао Паоло по 60 минути игра. Причината била и срцев удар, а аутопсијата открила дека неговото срце тежи дури 600 грама, двојно повеќе од просечното човечко срце.
Во август 2007 година, 22-годишниот Антонио Пуерта колабираше во натпревар од 35-та минута помеѓу Севилја и Гетафе. Играчот се вразуми и беше заменет, за повторно да се сруши во соблекувалната. Тој бил пренесен во болница, каде му било дијагностицирано вродено срцево нарушување и починал три дена подоцна.
Во декември истата година, на натпреварот од Шкотското првенство помеѓу Мадервел и Данди, домашниот играч Фил О’Донел пропадна од срцев удар. Тој бил итно пренесен во болница, но немал помош за него и починал еден час подоцна.
Во април 2012 година, 25-годишниот фудбалер од втората лига во Ливорно, Пјермарио Моросини почина во болница од срцев удар. Тој претрпе срцев удар за време на мечот со Пескара и беше закажан од медицинската служба. Лекарите завршија и на обвинителна клупа.
Имало и случаи кога фудбалерите се повлекле откако доживеале срцев удар на натпревар. Таков беше случајот со Мигел Гарсија, тогаш 31-годишен играч на Саламанка, кој пропадна во октомври 2010 година на натпревар против Бетис. Лекарите од двата тима дошле на помош и откриле дека Гарсија доживеал срцев удар и со помош на дефибрилатор успеал да ја нормализира својата состојба и да го спречи најлошото. Откако беше пренесен во болница, каде што неговата состојба е нормализирана, несреќниот играч на Саламанс ја информираше јавноста дека повеќе нема да игра фудбал.
Играчот за врска на Болтон, Патрис Муамба доживеа срцев удар на натпревар од ФА Купот против Тотенхем. Срцето на Муамба не работеше 78 минути, но сепак работеше со огромни напори на лекар и кардиолог кои се најдоа на трибините за време на натпреварот.
Два дена подоцна срцето на Муамба чукаше без помош, а Англичанецот полека почнуваше да се опоравува. Тој беше опремен со пејсмејкер, Муамба ја прекина кариерата, но целосно се опорави.
