Пишува: Владимир Перев
Додека го пишувам ова мое писание (недела на пладне) ги прегледувам информациите за утрешниот состанок на Консултативниот совет за национална безбедност на бугарскиот претседател Радев и се чудам од каде да започнам. Социјалните мрежи на македонско-српските-руски патриоти се полни со навреди кон бугарите-татари, окупатори и фашисти, истовремено со закани и притисоци кон бугарската јавност за “безусловно давање поддршка“ на македонските аспирации кон Европејскиот сојуз. Поддржани се и од незначително количество на бугарски “патриоти“, поточно речено соросоиди, најточно речено, третокласни отпадници од бугарската “црвена буржоазија“ кои си го нашле своето ухлебие во лажливите демократски лозунги за “едно општество за сите“, де факто, продолжен режим на насилие од оние кои тоа го практикувале од 1944 година до денес, врз оние истите кои не успеале да се качат на возот на Сорос…или пак, не сакале.
Премиерот Петков, модерно харвардски ја елаборира својата визија за иднината на македонско бугарските односи, заснована на засилени културни и економски врски меѓу двете земји, а главниот адут му е “авиончето на линија Скопје-Софија“. Од македонската страна, ќе се сретне со прашања за јазикот, нацијата и обвиненијата за окупација и слични мантри кои Европа одамна ги заборавила.
Не знам кого во Европа го боли главата кој, чиј и кога бил некому окупатор. Германија беше окупатор на цела Европа, па тоа сега веќе никој не го споменува…да, го споменуваат грците кога паднат во криза и се трудат по илјадити пат да наплатат илјада пати наплатени пари на име репарации. Италија беше окупатор на Албанија и Хрватска Далмација, ама за тоа никој не говори, како да не било. Повеќе од триста години Елзас, Лорена па и Рурската област минуваат наизменично во германски и француски раце, па никого за тоа не го боли глава, паралелно се говори и француски и германски и нема недоразбирања. Од “окупацијата“ на Шкотска од страна на англиската круна ни остана само филмот “Храброто срце“ на Мел Гибсон, другите работи се решаваат со референдуми. Кај нас, по однос на Бугарија нема потреба од референдум, проблемот е решен на 2 август 1944 година и се друго е историја…ама само македонска/македонистична, другото е единствено со Бугарија а остатокот и српско/грчко окупаторско.
Авиончето ме загрижува. Ние прилепчани не сакаме да патуваме со авиони. Избегаваме. Навикнати сме на магаренце, потоа велосипед, за сега веќе да преминеме на автомобили…од авиони имаме уплав. Консултативниот совет за национална безбедност во тој контекст треба да побара со директен, наложителен тон, веднаш да се заврши патот од Куманово до Деве Баир. Македонија е способна брзо да го реши тоа, го докажала тоа со градбата на дизнилендот Скопје 2014. Треба само да се внимава на квалитетот, мислам стиропорот. За крадењето не треба да се мисли, сите крадат, од тоа не се бега.
Петков го чекаат и проблеми со јазикот. Се отвораат старите прашања, дали има бретонски и провансалски јазик, дали има хохдојч или и баварскиот е хохдојч, разликите меѓу холандскиот и фламанскиот, или валонскиот и францускиот. Во Македонија малкумина ги знаат овие финеси, па харвардецот лесно ќе ги разреши, му останува проблемот меѓу австрискиот и германскиот јазик. Тивко и нежно се поставува прашањето, дали “тоа бугарите, со тезата за единствен јазик, сакаат да бидат нашите германци?“ Тоа е она што нас македонците најмногу не боли-да, точно е дека бугарскиот сака да биде нашиот германски, ама ние до смрт нема да прифатиме таква опција. Ако веќе треба да имаме “германски патрон“ ние одбираме србите да бидат нашите германци…
Успешна ќе биде посетата на Петков на Македонија, посебно ако некои од овдешниве антибугари низ бизнисот, културата или градежништвото, лапнат некоја пара…ќе застанат на бугарската страна за сѐ и сѐшто, само кесето да набубри.
Петков во Македонија нема голема задача, за почеток само да нареди интензивирање на патот Куманово-Паланка…другото само ќе си дојде.
Јас, како и секој чесен македонец имам едно прашање кон бугарскиот премиер: „Извинете, авиончето, бугарско ли ќе биде, со бугарски натписи… е за тоа треба и моја согласност…!“
