реклама
Од тобогани и екстремни спортови до хорор филмови и опседнети куќи, многу луѓе сакаат да го чувствуваат стравот.
Срцата ни чукаат, дланките ни се потат, мускулите ни се напнати, стомакот ни грчи и кожата ни лази, а сепак поради некоја причина уживаме.
реклама
Според психологот Малколм Шефилд, сето тоа се сведува на еволуцијата, биологијата и општеството.
Нашиот биолошки одговор на стравот, познат како борба или бегство, инстинктивно еволуирал во текот на илјадници години за да не подготви за ситуации опасни по живот.
реклама
Иако историски можеби станува збор за тигри со сабја, денес заканите се многу помали, но нашиот биолошки одговор сè уште постои. Постои и аргумент дека поп-културата нè условува да мислиме дека треба да се соочиме со опасност за да станеме силни.
Тука е и напливот на адреналин што го доживуваме кога сме во паника, што може да биде многу зависност. Овие работи заедно значеа дека соочувањето со нашиот страв и заминувањето неповредено од настанот ни донесе нам и на нашите умови големо задоволство – барем за некои од нас.
реклама
Гледајќи хорор филм или влегувајќи во опседната куќа, ги навлегуваме длабоко вкоренетите човечки инстинкти и ги надминуваме стравовите.
Ова подоцна го поттикнува мозокот да ги ослободи чувствата на добра волја како начин да не награди за преживувањето. Сепак, премногу уживање во опасност, особено кога е реална, може да укаже на психопатија и екстремно однесување на ризик.
Зошто уживаме во стравот?
Д-р Шефилд, кој е специјализиран за паранормални верувања, религиозни верувања и духовност, вели дека има неколку причини, но се зависи од тоа колку е „реална“ ситуацијата во однос на нашето ниво на уживање.
„Гледањето хорор филм е страшно, но не сте во опасност. Ако се занимавате со екстремен спорт како скокање со падобран, постои поголема опасност, но повторно, ако се е безбедно, големи се шансите дека ќе бидете добро. „Сепак, во непредвидлива, опасна ситуација која доаѓа од никаде, стравот што го доживувате е помалку пожелен“, рече тој.
Таа е тројна – еволутивна, биолошка и социјална, според експертот.
„Од еволутивна перспектива, тешко е да бараме страв затоа што еволуиравме за да го почувствуваме. Нашите предци кои не чувствувале страв имале поголема веројатност да бидат изедени од тигрите и да не ги пренесат нивните гени. Друга теорија е биолошка и дека стравот ни дава адреналин. што може да предизвика зависност. „Повеќе општествено заснована теорија е дека медиумите и нашите семејства не охрабруваат да мислиме дека соочувањето со стравот е знак на сила“, додава тој.
Ако стравот не е реален, справувањето со него ни дава елемент на контрола, а тоа може да го компензира недостатокот на контрола што го имаме во сопствениот живот, пренесува Klix.ba.
реклама
