Можеби во следните децении, градот Буча, на околу 15 минути од украинскиот главен град Киев, сè уште ќе остане запаметен во меморијата на меѓународната јавност. Во овој анонимен град, кој најчесто служи како „хотел“ за многу работници кои работат во Киев и не можат да си ги дозволат кириите во главниот град, во последните денови од март се случува нешто што добива димензија на едни од најбруталните злосторства по Втората светска војна на европска територија.
Како во Сребреница, така и во Речак и во театарот Батаклан, Буча ќе биде едно од имињата што ќе останат како симбол на трагедијата на војната и девалвација на човекот во ваква ситуација.
Масовни гробници на стотици цивили, пред црквата каде што обично се молеле, трупови на секој агол, во секоја уличка, честопати со врзани раце и куршум во грб, како последица на ладнокрвна егзекуција.
„Сцена од хорор филм“, сведочат првите новинари кои беа испратени во Буча, по повлекувањето на руските војници. Но, кои се извршителите на овој масакр, кој ги турка западните земји и САД да го сметаат Владимир Путин за воен злосторник?
Според некои групи активисти на теренот, врз основа на сведоштвата на преживеаните, но и на сателитски снимки, најверојатно водач на „касапите“ би можел да биде полковникот Омуреков Азатбек Асанбековиќ, кој ја предводи единицата 51460, дел од моторизираната артилерија на 64-та бригада.
Единица која доаѓа од далеку, од најоддалечените краишта на Русија, до тој азиски Сибир.
Според извори, единицата 51460 потекнува од селото Књазе-Волконское, на територијата на Чабаровск, над Северна Кореја.
И првите слики кои кружат во мрежата на оваа единица, покажуваат токму млади луѓе со физички карактеристики на тие области, како го веат знамето на руската република Саха (или Јакутија), огромна територија за која најмногу знаат меѓународните хроники.
Изгледа неверојатно дека тие насмеани лица можеби извршиле убиства, силувања и брутални егзекуции на жени, старци и деца, но записите го покажуваат токму присуството на оваа единица во Буча. Нивните имиња се шират на интернет од активисти и нема да помине долго пред да се соочат со обвиненија за воени злосторства.
Можеби тоа е само случајност, но не може да не се згрози од случајноста, која ја истражува А2 Си-Ен-Ен, дека селото Књазе-Волконское, каде што обично престојува единицата, во руските медиуми најмногу му е познато на еден војник од касарната, Артјом Грабовој, познат како манијак Књазе-Волконскоје и обвинет за силување и брутално убиство на неколку жени во 2014 година.
