Пишува: НЕНАД ЈОВАНОВИЌ
Ајде на почеток вака. Да го замислиме, само за момент, следново: македонската држава сè уште не е уредена како клерофашистичка држава (попрецизно речено: не е сè уште така уредена, имајте трпение!), сите граѓански активисти, новинари, борци за слободи на женски права и секакви други права и слободи би ги затворила, обесила или најблаго речено, би ги пратила на некој „голи оток“.
Мене, да речеме, во клерофашистичка држава не би ми дозволиле да пишувам, на телевизија појавувањето ќе биде ставено во графата „Ниту под разно“, а ако евентуално се појавам, ќе бидам така дефамиран така што сопствената мајка нема да може да ме препознае. Луѓето како мене, ако кажат спротивен став од „традицоналната и домаќинска“ Македонија, ќе добијат говор на омраза на „највиско ниво“: дека ќе бидат убиени, стрелани, децата и жените ќе им ги силуваат, на крајот, за оние со поголем животен sар: ќе бидат протерани.
Но, таму кај што сè, па и клерофашизмот, тешко оболел од распуштеност и инерција, државата толерира такви напади. Во таква држава, правосудните органи не се ништо друго освен војска и полиција: сурова и безочна сила. Судовите во оваа земја одговараат пред онаа „традиционална и домаќинска“ Македонија, онаа која се гади од секое право и сечија слобода, за почеток. Да, таквите закони им лежат како ладно оружје пикнатo в џеб. А нивните траги, така ли одеше (?), смрдат на нечовечност.
Сега, што се однесува до правдата, јас сум кафкијанец. Правото е ништо друго освен чист, арбитрарен терор. На кого му е до правна држава нека му се оствари желбата да живее во таква.
Мене, во времето на Груевски, а и не само мене, туку и купишта луѓе кои нешто „опасно“ се замерија со тие од власта, не влечеа по судови. Над секоја македонска судница треба да стои натпис: „Оние кои овде влегуваат нека заборават на секоја надеж“. Збогум на разумот, збогум на правдата, збогум на етиката – такви се македонските судови. Нема таква гадна пресуда која не може да се поткрепи со „својствено-правна процедура“ и член на законот и Уставот. Па, сепак, и после сè – тоа го прават македонските судови: носат „правно втемелени“ мајмунски пресуди.
Еве, и после нецела деценија, на пример, судот не може да донесе пресуда за Белата палата, најкриминалната зграда во земјата. Не можеш да донесеш пресуда во која тебе ти треба IQ не поголем од 65 и половина од големиот школски одмор. Што тука е украдено и злоупотребено, не е прашање на правда, туку е прашање на здрав разум. И кога имаш таков случај, а менталитетски се обврзуваш дека ќе работиш обратно од здравиот разум и правдата, што правиш? Ништо, „жртвата“ ја „обработуваш“ процедурално. Ако meritumot e јасен, го одјебуваш meritumot, со такви глупости не се занимаваш. Сакам да кажам, „жртвите“ ќе ги сплетеш во безброј процедури кои постојат за да бидат злоупотребени – и готова работа.
Или замислете, во оваа земја имате случаи кои траат по 5, 6, 7, 8, 9, 10 години. Тие судови кои не можат да одлучат со години, немаат право да бараат „судски трошоци“. Судски трошоци треба да им се платат на оние луѓе кои ги чекаат своите пресуди со години. На таквите дури треба да им се платат и милиони заради губење на време, енергија и на крајот – живци. Правосудството во Македонија произведе толку многу неправда и жртви, така што секој наш град треба да има „Плоштад на жртвите од кривосудството“.
Во оваа земја со години правосудството е дисфункционално. Или можеби треба да се рече: имаме многу функционално правосудство. Оти се чини дека основна функција на правосудството е да ги заштити криминалците, а таквата работа ја завршува одлично. Седи, одлично – чиста петка.
Нè поврзува, односно во чвор нè врзува, отсуство на правда – или илузија на правда. И отсуство од минимална правна сигурност.
Таквите правосудства и десиминација на неправда и беззаконие нам, покрај сè, ни соопштуваат и нешто друго: ни опишува во кое време ќе ги раскурцаме нашите животи. Календарот на мојот sид вели дека ова време е 21. век. Календарот, очигледно лаже.
Во минатите, предмодерни времиња, идејата на правдата подразбираше и крвна освета – беше запишана во Мојсеовиот закон: „Крв за крв, око за око, заб за заб; иста повреда каква што тој задал на некој друг така да му се зададе и нему“.
Неизвршување на крвна освета се сметало за најголем срам. Така зборува уште една изрека: „Кој не се освети, тој не се посвети“.
Нашите правосудни органи нè туркаат токму таму: во законите на варварството, нè туркаат во времињата и околностите на варварите.
Превземено од Фронтлине.мк
